Μπορεί τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση να θίγουν εκατομμύρια πολίτες, αλλά αυτούς που τσακίζουν είναι οι ηλικιωμένοι συνταξιούχοι. Με την περικοπή της 13ης, 14ης σύνταξης και την επιβολή πρόσθετης εισφοράς τύπου ΛΑΦΚΑ, ανεξάρτητα από το εάν οι συνταξιούχοι είναι 50, 55 ή 80 ετών, η κυβέρνηση υπονόμευσε κι αυτό το ελάχιστο επικοινωνιακό καταφύγιο που τής απέμενε όταν ισχυριζόταν ότι τάχα «προστατεύει τους ασθενέστερους». Μα υπάρχουν πιο αδύναμοι από τους ανθρώπους που βρίσκονται ήδη στην αποδρομή του βίου τους;
«Υποτίθεται κάνεις όνειρα για το μέλλον όχι για το παρόν. Ετσι δεν είναι», αναρωτιέται ένας από τους ήρωες του νέο βιβλίο του Χρ. Οικονόμου που ρίχνει φως σε αληθινές ιστορίες από ανθρώπους των δυτικών προαστίων του Πειραιά. Κι εκεί, λοιπόν, όπως κι αλλού, στο Πέραμα, στο Κερατσίνι, στην Αμφιάλη, στη Νίκαια, ο ογδοντάχρονος ναυτικός όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει όνειρα για το παρόν, αλλά θα κληθεί να πληρώσει το ίδιο τίμημα ενοχών για το παρελθόν με εκείνο τον συνταξιούχο που αξιοποίησε τη νομοθεσία και αποχώρησε πρόωρα στα 50 ή και στα 55 του.
Η κυβέρνηση ισοπεδώνει και με τη λογική της απλής αριθμητικής. σαρώνει την ελάχιστη ικανοποίηση που έμεινε σε συνταξιούχους μεγάλης ηλικίας, όταν έχουν την οικονομική αυτάρκεια να μην επιβαρύνουν τα παιδιά τους. Αποφάσισε με μεγάλη ευκολία ότι όλοι οι γέροντες, και ακόμη περισσότερο οι υπερήλικες πρέπει να διασώσουν τους πιστωτές της χώρας, καταβάλλοντας το τίμημα για τα 2 δισ. ευρώ από τα Ταμεία.
Το βέβαιο είναι ότι με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση διαλύει τον τελευταίο κρίκο συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η οικογένεια. Οι υπερήλικες συνταξιούχοι που έζησαν και εργάστηκαν σε ανώμαλες και εργασιακά δύσκολες περιόδους, αρκετοί για αρκετά χρόνια ανασφάλιστοι, είναι το μαλακό υπογάστριο της ελληνικής κοινωνίας. Τις περισσότερες φορές η υποστήριξη που παρέχουν στην οικογένεια των παιδιών καλύπτει τη φροντίδα ενός κοινωνικού κράτους εκκωφαντικά απόντος. Γι’ αυτό τον λόγο, οι ηλικιωμένοι στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές, αποτελούν ένα άτυπο αλλά πολύ πιο σταθερό κοινωνικό κράτος που συμπληρώνει τις ανάγκες ενός νοικοκυριού. Που χαρτζιλικώνει τα εγγόνια. Που βοηθά ένα νεαρό ζευγάρι να ξεκινήσει τη ζωή του. Οσα, δηλαδή, εξ ορισμού, δεν κάνει η Πολιτεία. Αντ’ αυτού, σήμερα, το επίσημο κράτος τους «επιβραβεύει» στερώντας τη δυνατότητα οικονομικών πόρων.
Ετσι ή αλλιώς, αποτελούν την εύκολη λεία. Χωρίς οργάνωση και με μια βιολογική κατάσταση που δεν τους βοηθάει να αντισταθούν. Μόνο που όλα αυτά δείχνουν σαν να θέλουμε να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους και από το κόστος που συνεπάγονται οι συντάξεις τους στα Ταμεία. Ομως, τι διαφορά έχει αυτό από έναν αρχαίο Καιάδα ή από ένα σύγχρονο Μάλθους;
(Tης Xριστίνας Kοψινη στην Καθημερινή)
ONLINE-PRESS