Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.

Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.

Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον .........
λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη – επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.

Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας αρνείται να κατέβει στην πολιτική, αλλά ταυτόχρονα, με ρεαλιστική δίχως συναισθηματισμούς φιλοπατρία, δηλώνει ενεργός πολίτης, έτοιμος να βοηθήσει σε ό,τι ποτέ του ζητηθεί. Διαφαίνεται, μάλλον με σαφήνεια, ποιες εξελίξεις προβλέπει: Η μετριότητα και ασημαντότητα του προσωπικού των κομμάτων είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τις συνθήκες ιστορικής καταστροφής που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα, ο ρόλος που διεκπεραιώνει ο «Γιωργάκης» (συνειδητά ή ανεπίγνωστα), με τους νεήλυδες επιλέκτους του, θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή ή θα προκαλέσει γνήσια κοινωνική εξέγερση (όχι καμώματα κουκουεδικού αμοραλισμού).

Τότε θα χρειαστεί, αν απομένουν περιθώρια, κάποια στιβαρά χέρια να πάρουν το τιμόνι, να διαχειριστούν τα απομεινάρια και τα ερείπια – θα καταφύγει η ελλαδική κοινωνία στην παροπλισμένη ποιότητά της, θα την επιστρατεύσει, θα συγκροτηθεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων». Εκεί θα κληθεί αυτονόητα κάποιος Βγενόπουλος, κάποιος Παπαδήμος, κάποιος Βασ. Μαρκεζίνης, αυτονόητα οι νέστορες ταλαντούχοι της διπλωματίας (κάποιος Χρ. Ζαχαράκης και Θεμ. Στοφορόπουλος), αυτονόητα ένας Αθαν. Γκότοβος για την Παιδεία, κάποιοι ανάλογοι για τη δημόσια διοίκηση, για την υγειονομική οργάνωση, κάποιος κέρβερος με υπερεξουσίες για το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Το αυτονόητο της επιστράτευσης θα προκύπτει από τη διεθνή καταξίωση, την τεκμηριωμένη ανιδιοτέλεια, τη νηφάλια ρεαλιστική φιλοπατρία.

Το εγχείρημα να συγκροτηθεί κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων, αν είχε αναληφθεί προτού σπαταληθούν έξι ολόκληροι μήνες στα επιπόλαια τρεχαλητά και στην εξευτελιστική διεθνή ζητιανιά του ολίγιστου πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε φτάσει στην αποφράδα 23η Απριλίου. Η ανάληψη των ευθυνών της χώρας από κυβέρνηση με ονόματα σαν τα παραπάνω, θα είχε πείσει τους συντελεστές της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ανάκαμψης. Θα περίττευαν οι σπασμωδικές αναξιοπρέπειες του κ. ΓΑΠ και του θιάσου του.

Αλλά με ποια θεσμική διαδικασία μπορεί να προκύψει εγχείρημα συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων»; Αν την πρωτοβουλία αναλάβει το εκφαυλισμένο κοινοβούλιο, θα έχουμε μιαν επανάληψη του 1989: Οι μαριονέτες των αυτουργών της καταστροφής θα αναλάβουν να κουκουλώσουν τα κακουργήματα των εντολέων τους. Πώς, όμως, θα γίνει δυνατό να έχουμε ανυπότακτη στην τυραννική κομματοκρατία κυβέρνηση, χωρίς να παραβιαστεί το Σύνταγμα; Αλλά και πώς να αγνοήσουμε ότι το Σύνταγμα η κομματοκρατία το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα της;

Τα ερωτήματα απαιτούν έκτακτη ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων και το είδος σπανίζει. Ο απλός πολίτης αποθέτει ελπίδες μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την (φασιστικής έμπνευσης) κολόβωση των αρμοδιοτήτων του από την ανδρεϊκή συνταγματική αυθαιρεσία του 1985. Μοναδικό όπλο του Προέδρου είναι η απειλή παραίτησής του που θα επιφέρει εκλογές: πράγμα αδιανόητο σε συνθήκες πτώχευσης και πανικού. Με αυτή την απειλή μπορεί να «εκβιάσει» ο Πρόεδρος τη συγκατάθεση των καταστροφέων για ρεαλιστική ανάσχεση των συνεπειών της εγκληματικής τους ιδιοτέλειας. Προσφέροντάς τους αμνηστία, αν αποσυρθούν από την πολιτική, όπως συνετά προτείνει ο Α. Βγενόπουλος.

Μια έγκυρη δημοσκόπηση ευρύτατου δείγματος θα μπορούσε να διευκολύνει την πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας: Να φανερωθεί τεκμηριωμένα το ποσοστό των πολιτών που απαιτούν την υποχρεωτική απόσυρση των σημερινών κομματικών σχημάτων και του προσωπικού τους. Τον σχηματισμό κυβέρνησης «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων» με διπλή εντολή: Να αναχαιτίσει τις συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας και διάλυσης. Να προκηρύξει, σε εύθετο χρόνο, Συντακτική Συνέλευση για να αποκτήσει η χώρα καινούργιο εξ υπαρχής Σύνταγμα που θα υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα συμφέροντα των κομματικών συντεχνιών. Σύνταγμα που θα επιβάλει τη λειτουργία μόνο δημοκρατικών κομμάτων, με δημοκρατική εσωτερική (οργανωτική) δομή και άρθρωση, με διαφανή οικονομικά, με ελεγχόμενη (από συνταγματικό δικαστήριο) την πιστότητά τους στις αρχές της δημοκρατίας.

Τότε, ίσως η αποφράδα 23η Απριλίου 2010 αποδειχθεί αφετηρία ρεαλιστικής νεκρεγερσίας του Ελληνισμού.

Χρήστος Γιανναράς